Ik kan de boom die mijn moeder als zaadje meebracht, niet kappen (naar beneden halen).

Ik hou van het moment in de ochtend wanneer de zon om de hoek verschijnt, vanuit het oosten, nog een beetje verborgen achter de bomen, en de Canadese maple leaf verlicht die mijn moeder als zaadje meebracht van de boerderij van mijn Canadese broer in PEI - Prince Edward Island. 

Een boomexpert die onlangs de drie bomen in onze tuin op de aangekondigde dodenlijst heeft geïnspecteerd, vertelde me voor de derde keer dat ik deze Canadese maple leaf van mijn moeder moest kappen... die zij als zaadje had meegebracht van een emotioneel bezoek aan haar oudste zoon in Canada en die ik meenam uit de tuin van mijn moeder toen ze stierf op 24 september 1986, een jaar na de geboorte van onze dochter voor wie mijn moeder graag elke twee weken had willen zorgen en dat niet kon doen omdat ze een paar dagen voordat onze dochter werd geboren, kanker in haar lymfeklieren kreeg... voordat deze geliefde boom zo groot wordt dat hij de tuin gaat domineren.

Ik kan hem niet kappen (naar beneden halen).

Een geliefd familielid vroeg mij welke boom op de foto het precies was. Ik antwoordde haar: "De maple leaf, Canadese esdoorn, die in de herfst prachtig kleurt. Hij is de ster of de splendeur van de foto, in oranje en bruin." En een ander geliefd familielid zei: "lekker laten staan!! Zelfs een boom die ziek is geeft leven aan vele insecten en vogels!" Waarop ik haar antwoordde:

"Hij is helemaal niet oud en ook niet ziek. Hij is kerngezond en het enige argument om hem te kappen is, of zou zijn, dat hij later heel groot wordt. Maar dat doet hij pas als hij de vrijheid krijgt, dus bijvoorbeeld als de es ernaast gekapt wordt, en ook als de berk gekapt wordt. Voor de berk heb ik een kapvergunning aangevraagd omdat de buren en Aafke mij daartoe geprest hebben, maar ik ben er tegen als hij nog jaren mee kan en de buren niet bang hoeven te zijn dat hij bij een hevige storm op hun dak terechtkomt. Misschien heeft Karin Hendriksen daar een mening over. Het gaat om de berk in het midden van de tuin. Hij was klein toen wij hier in het voorjaar van 1985 kwamen wonen. Pas vele jaren later werd hij hoog."

Brief aan mijn moeder

(vertaald uit Spaans)
Ik heb je lang niet geschreven. Hoe gaat het met je? Goed? Zozo? Heel goed, of zoals ze in Chili zeggen: "regio"! Dat betekent zoiets als "zeer goed" of "fantastisch" (een woord dat tegenwoordig niet meer wordt gebruikt).
Met mij gaat het goed. Ik werk veel, ik denk veel, ik schrijf veel. De laatste tijd ben ik vooral bezig met het boek dat Aafke en ik voor het einde van het jaar af willen hebben, het boek over havens en globalisering. Gisteren heb ik het laatste hoofdstuk afgerond, over de toekomst van havens, maritiem verkeer en de overgang van energie die kooldioxide produceert naar groene energie die niet bijdraagt ​​aan klimaatverandering en het uitsterven van soorten.
In dit laatste hoofdstuk heb ik het over veel dingen die in de wereld van vandaag dwingend of belangrijk zijn, inclusief de oorlog in Oekraïne. Had je het graag willen lezen... ben je niet gestopt met lezen? Ik heb geen idee wat je overdag doet... En slaap je 's nachts nog steeds slecht?
Vanavond zal ik de discussiegroep voorzitten die we al meer dan 30 jaar hebben over internationale kwesties. Het onderwerp is de oorlog in Oekraïne, waarbij de Verenigde Staten, Nederland en andere landen betrokken zijn. Ik denk aan de middagen en avonden waarin ik tijdschriften en boeken las over de wapenwedloop, de Koude Oorlog en de oorlog in Vietnam... in jouw huis dat ook het onze was toen we jong waren. En ik denk aan de demonstratie in Amsterdam tegen de oorlog in Vietnam en de wapenwedloop waaraan jij en ik hebben deelgenomen. Je was geïnteresseerd in dezelfde onderwerpen als ik.
Naast het havenboek, waar Aafke en ik 9 jaar geleden mee begonnen, waarbij we elk jaar twee havens bezoeken, dus het boek bestaat uit 18 hoofdstukken over steeds een andere haven (en een lang inleidend hoofdstuk en een even lang afsluitend hoofdstuk), ga ik door met het schrijven van teksten waarin ik mezelf toesta emoties te uiten. Ik post ze af en toe op mijn Facebook-pagina waar mijn naam Giovanni is. Je weet dat ik in mijn jeugd graag verschillende namen had, een daarvan was Mario, een andere Gino, maar niemand noemde me zo. Nu heb ik wel een andere naam, voor velen ben ik Giovanni. Voor de anderen blijf ik de naam houden die jij of jullie me gaven, Jan Joost, of ze gebruiken een van mijn twee voornamen. In Chili noemden ze me Juan José en dat deed me vele jaren later afvragen waarom je me die twee namen gaf. Was het omdat jouw naam José is en de naam van papa Jean is (als tweede naam)?

knuffels en kussen,
JJ (Giovanni)

PS:
Ik vergat je nog iets leuks te vertellen: Kira en Kian houden van muziek en nu maken ze zelf muziek, zij op de mondharmonica en allerlei dingen waarmee ze ritme kan spelen, en hij op de gitaar die ik hem voor zijn derde verjaardag gaf. Kira is nu 5 jaar oud.