Oneindige ruimte - structuur en dynamiek - context - rust

Tekening door Aafke Steenhuis.

Ik begon mijn eerste blog, Tutto è possibile, in het Nederlands. Na een paar maanden stapte ik over op het Spaans, omdat die taal mij meer vrijheid van me uiten gaf. Dat 'uiten' betekent voor mij dat ik het non-verbale of pre-verbale omzet in taal (het zou ook muziek kunnen zijn). Ik houd van gedachten en gevoelens die niet in taal verwoord zijn, want taal structureert en beperkt, en ik houd van ruimte, oneindige ruimte.



Ik sla drie regels over, om ruimte en tijd te geven aan bovenstaande gedachte en deze niet meteen weg te drukken of te overlopen met een volgende gedachte. Maar de menselijke geest werkt doorgaans zo, dat je ogen je onmiddellijk meevoeren naar een volgend beeld, zelfs als dat beeld voor een buitenstaander niet zichtbaar is en alleen aanwezig is in je hoofd. De zo werkende menselijke geest kan onrust en verbrokkeling geven. Maar hij geeft ook de mogelijkheid om de werkelijkheid zoals jij die ziet, structuur en dynamiek te geven.



Opnieuw sla ik 3 regels over en schrijf drie als 3. Je kunt zeggen, drie is hetzelfde als 3, of drie=3, maar visueel ziet het er verschillend uit en door dat visuele verschil is de ervaring of perceptie ervan verschillend. Dat komt denk ik doordat je een teken een betekenis geeft die niet op zichzelf staat maar afhangt van andere tekens en betekenissen die het waarnemen van het teken oproept. Je kunt ook zeggen: je interpreteert een teken binnen een bepaalde context. Ik denk dat voor elk mens de context verschilt waarmee hij of zij een teken betekenis geeft. Het is wonderlijk dat we elkaar meestal toch redelijk goed begrijpen, in formele taal (wiskundige taal) doorgaans preciezer dan in door associaties en gevoelens gevoede taal.



In mijn blog Tutto è possibile zocht ik een door associaties en gevoelens gevoede taal en vond die na een paar maanden in het Spaans, of beter gezegd: in mijn Spaans, dat ik af en toe meng met of vervang door Frans en Italiaans en, heel soms, Engels. Ik heb ook een Engelstalig blog, Thoughts. En ik heb hier dus een Nederlandstalig blog waarin ik me na vele jaren bloggen in andere talen opeens wonderlijk vrij voel. Omdat ik rustiger ben geworden?

This picture also gives me peace...

This picture also gives me peace... dacht ik in het Engels, omdat ik net de Engelse vertaling las van mijn vorige stukje. De foto is genomen achter 'ons' huis aan de rand van de Veluwe en dichtbij de Rijn, waar ik woonde van 1956-1967 en waar mijn moeder woonde tot aan haar dood in 1986. Dus ze heeft daar nog niet eens twintig jaar 'alleen' gewoond, want mijn jongste zus ging een paar jaar na mij uit huis. En in totaal heeft zij er 'slechts' dertig jaar gewoond.

Ik woon al meer dan dertig jaar in 'ons' huis op de dijk en nog maar een paar jaar 'alleen' met mijn vrouw. Mijn moeder is in 1985 veel bij ons geweest, zomaar, en om te helpen bij de voorbereidingen van de komst van ons eerste kind, onze dochter Belle. Nu wij bezig zijn de kamer van Belle op te knappen, zodat haar aanstaande dochter, die één dag in de week bij ons zal komen, een mooie plek heeft, moet ik regelmatig aan mijn moeder denken.

Een dubbel Rust-gevoel

Deze foto geeft mij rust. Hij stond bij mijn moeder thuis op de schoorsteenmantel.

Achter de foto zit een sticker waarop mijn zoon met blauwe viltstift heeft geschreven: Rust. Die plakte hij een paar jaar geleden op mijn computer nadat hij hem voor mij had gebouwd.

Ook die sticker geeft mij rust en omdat ik er elke dag naar kijk, heb ik nu even de foto ervoor gezet. Zo krijg ik straks, als ik de foto weer heb opgeborgen en alleen naar de sticker kijk, een dubbel rustgevoel.

Ammehoela

Hier heerst (weer) een oase van rust, met 2 lezers (viewers) uit Frankrijk, 2 uit Nederland (onder wie ik) en 1 uit Chili. Maar het is niet het aantal lezers dat rust geeft, maar de sfeer van dit blog. Toen ik het creëerde gaf ik het de naam "aan water" in de link, zoals ik "Tutto è possibile" de naam Zambrone in de link gaf, en "Thoughts" de naam Fondad. Zambrone stond en staat voor vrijheid, Fondad voor werk, dat over inernationale economie en politiek gaat. Op zambrone schreef ik vrijwel meteen over vluchtelingen die in het Nederlandse detentiecentrum op Schiphol bij een brand op schandalige en misdadige wijze omkwamen, omdat de deuren van hun cellen niet werden geopend, en ik schreef over mensen die in Chili waren gedood door militairen.

Ik begon dit blog, "aan water", met een lang verhaal over het leven van mijn vrouw, dat ik net als vele andere verhalen niet publiek heb gemaakt, of eerst wel en dan weer niet.

Met dat publiek en niet-publiek is iets bijzonders aan de hand. Ik heb geen idee wie deze stukjes lezen en ik denk dat als er iemand is die goed Nederlands leest (uit Frankrijk of Chili?), hij of zij mij niet gemakkelijk zal schrijven, tenzij hij of zij mij kent. Ik geloof dat ik niet mijn e-mailadres (j.j.teunissen@planet.nl) heb gegeven en ik weet niet of ik het leveren van commentaar op dit blog heb toegestaan.

Afijn, dit is allemaal niet van belang, ook al zou ik het leuk vinden als ik een keer een reactie kreeg. Het moet natuurlijk wel een 'leuk' commentaar zijn... Op mijn andere bloggen krijg ik zelden of nooit negatieve commentaren, dus dat zal wel loslopen.

Over 'loslopen' gesproken, het Nederlandse taalgebruik zit vol met vreemde uitdrukkingen die mij moeilijk te leren lijken door een niet-Nederlander en 'dat zal wel loslopen' is er een van. Wat vindt u van:
- ammehoela
- bekijk het (even)!
- lekker laten lopen
- daar kan ik niet bij

- zo ken ik er nog wel een

De foto bovenaan komt uit een filmpje over mijn moeder: José Blink - Holanda en los años 1930

Een dreigende Derde Wereldoorlog?

Ik heb de laatste tijd de neiging om ook op dit blog over politiek te schrijven, terwijl ik het eigenlijk had gereserveerd voor meer persoonlijke stukjes, in het Nederlands, naast de twee andere publieke bloggen "Tutto è possibile" en "Thoughts" (ik heb meer blogs, die privé zijn).

Dat komt door de politiek heftige tijden waarin wij leven, met de opkomst van politici als Wilders, Le Pen en Trump, en de voortslepende crisis waarin een land als Griekenland zich bevindt als gevolg van een stupide, asociale en amorele opstelling van mensen als Dijsselbloem en Schaüble. Over de opstelling van de Nederlandse minister van financiën (die zichzelf notabene als een sociaaldemocraat ziet) en zijn Duitse collega kan ik mij steeds opnieuw boos maken. Trouwens, deze beide mannen spreken natuurlijk niet alleen namens zichzelf maar namens vele mensen (ambtenaren) die achter hen staan op de beide ministeries en ook vele mensen daarbuiten inclusief een aanzienlijk deel van de bevolkingen van beide landen. Mijn boosheid wordt deels ingegeven door het gebrek aan kennis, niet alleen van het publiek maar ook van de ambtenaren die hun beleid van de bijpassende argumenten voorzien. Over de zogenoemde Griekse schuldencrisis schreef ik in 2015 veel stukjes op het Fondad-blog "Thoughts", toen deze crisis vrijwel dagelijks in het nieuws kwam, maar ook recent schreef ik er weer over.

Dat ik mij meer bezig houd met de politiek komt misschien ook door mijn leeftijd. Ik heb eerder bij oudere mensen, die indertijd mijn leeftijd hadden, gezien dat zij zich met het stijgen der jaren meer zorgen gingen maken over hun tijd en de toekomst van generaties na hen. Maar ik geloof dat dat bij mij niet het geval is. Ik blijf altijd optimistisch over mogelijkheden om het tij en dreigend onheil te keren. Op dit moment zie ik bij anderen, die vaak jonger zijn dan ik, meer somberheid dan bij mezelf.

Een voorbeeld daarvan zijn de berichten die ik de laatste dagen las over een op handen zijnde grote internationale oorlog, die sommigen niet schuwen een Derde Wereldoorlog te noemen. De aanstichter daarvan zou de regering-Trump zijn en dan met name zijn voornaamste raadgever, Bannon. Hier zijn twee berichten die ik las: Trump orders military to prepare for world war en Steve Bannon Believes The Apocalypse Is Coming And War Is Inevitable.

Waarom ben ik niet zo somber als de auteurs van deze beide artikelen? Omdat naar mijn smaak onvoldoende duidelijk wordt gemaakt waarom Trump een grote, internationale oorlog zou willen, een andere oorlog dan de internationale oorlogen die nu al aan de gang zijn in met name het Midden-Oosten.


Eén slotopmerking: ik word moe van al het geschrijf en gepraat over Trump en ik vind dat het afleidt van andere belangrijke zaken, of belangrijke achterliggende zaken, waar de media en de politici (en het publiek) zich weinig of niet mee bezighouden.