Reis naar Canada en de VS

Bonjour !
We zijn net terug van een prachtige reis naar Canada en de Verenigde Staten. Ons havenproject voerde ons dit keer naar Toronto, waar mijn broer Herman woont, met zijn Guinese vriendin Cheka Dioubate en haar drie kinderen Fanta, Yaya en Diaka. Met Herman maakten we in zijn nieuwe Volvo ($2,000) een reis van tien dagen naar Montreal, Sherbrooke, Portland, Boston, een plattelandsdorp waarvan ik de naam vergeten ben en waar de serveerster in het enige restaurant van het dorp, ristorante Roma, zei dat ze uit een koeiendorp een eindje verderop kwam, en van daar naar Buffalo, de Niagara watervallen en weer terug naar Toronto.

Cheka is een griot, een traditionele zangeres over het wel en wee van de mensen uit Guinée, aan de Afrikaanse Westkust; ze woont al jaren in Toronto en probeert daar tijdens optredens en bruiloften de Afrikaanse muziek levend te houden; binnenkort gaat ze weer naar Guinée om daar een nieuwe cd te maken. We hebben tijdens onze roadtour voortdurend de muziek van Cheka gedraaid, die we steeds mooier gingen vinden. Hier is een filmpje van haar op youtube: Cheka Dioubate - Foudou - YouTube

We genoten van het herfstige landschap: de dieprode en oranje kleuren van de esdoorns en de fluweelbomen, de rivieren die we passeerden, de stadjes met houten huizen die met hun veranda's, balkons, trappen en pilaren aan de huizen aan de kust in Chili doen denken. Montreal is een prachtige, Frans aandoende stad, de studentenwijk heet er Quartier Latin, daar hadden we ons eerste interview, met de econoom en socioloog Éric Pinault, die een verfrissende kijk heeft op het dorre kapitalisme van onze tijd.

Het tweede interview was met Thomas Anderson, die een andere Thomas Anderson bleek te zijn dan de Thomas Anderson van wie we de avond tevoren een lang artikel over de rol van de Indische Oceaan in de wereldhandel en wereldbeschaving hadden doorgeploegd, maar die toch een heel interessant verhaal vertelde over het leven van zeelui, voor wiens belangen hij was opgekomen toen hij vier jaar voor het Peace Corps in Marokko zat en daar een kantoortje runde voor hun belangenbehartiging. De derde was Thomas Paine, die een maritieme geschiedenis van de wereld schreef, een heel dik boek dat Aafke met veel plezier heeft gelezen en samengevat omdat hij het over ontzettend veel dingen heeft. En de vierde was een Roemeense jurist en econoom die professor is aan de universiteit van Boston en daar mee leiding geeft aan een project dat bijna dezelfde naam heeft als een project waar ik met Fondad vele jaren aan heb gewerkt. Zijn project heet Global Economic Governance Initiative en het mijne heette Global Financial Governance Initiative.

Al een paar jaar bezoeken we overal in de wereld havensteden, deze keer gingen we naar een paar Amerikaanse havens aan de Atlantische Oceaan, zoals Portland, een oude haven in Maine, dat met zijn helderheid, kleurige houten huizen, zeewind, eilanden voor de kust, kleine visserschepen die schaaldieren vangen en een groot cruiseschip, aan een Scandinavisch stadje doet denken. Vanuit Portland reden we nog een stukje naar het noorden, naar Bath, waar een heel mooi en informatief maritiem museum is over de geschiedenis van de zeevaart van Maine. In Portland interviewden we Lincoln Paine, die een prachtig boek over de zeebeschavingen heeft geschreven. We logeerden in het mooie huis van onze vriendin Wendy Chapkis, voormalig collega van Jan Joost in Amsterdam toen hij bij het Transnational Institute zat, die op de universiteit van Portland werkt.

Van Portland reden we naar Boston, waar we 's avonds aankwamen en uren ronddoolden omdat de tomtom de weg kwijtraakte in de vele lange tunnelwegen, tot we uiteindelijk ons bread and breakfast appartementje vonden vlak aan de Atlantische Oceaan, in de wijk Revere. Van daar gingen we dagelijks met de metro naar het centrum en ook daar zochten we weer het water op dat overal is. En terwijl wij op een bankje neerstreken om te genieten van de zon en de lunch renden mannen en vrouwen van alle leeftijden en kleuren langs ons, met of zonder hartslagmeter. De Italiaanse wijk was kleurrijk en gezellig en daar aten we in ristorante Pompei -- zie de foto hieronder. Op de foto bovenaan zie je Aafke aan het Waterfront van Toronto, aan het enorme Ontario meer.

Hartelijke groeten van Aafke en Jan Joost