Proefstrookje

Vroeger drukte ik foto's zelf af, in een donkere kamer die, tot ik hier op de dijk kwam wonen, een kamer was die ik met zwart plastic voor de ramen geplakt, tot donkere kamer maakte. Hier op de dijk had ik een tijdje de luxe dat er beneden in het souterrain een donkere kamer was, want de vorige eigenaar drukte net als ik zelf zijn foto's af. 

Bij het zelf afdrukken van foto's horen rituelen en een ervan was, dat ik een proefstrookje maakte om te zien wat de goede belichting was. Dat deed ik door een stukje onbelicht fotopapier onder de vergroter te leggen en hardop tellend telkens een beetje langer te belichten. Dat ging schoksgewijs: ik schoof mijn hand telkens een eindje op, zodat het eerste 'blote' stukje de langste belichting had, bijvoorbeeld 6 tellen, en het laatste stukje slecht één tel. Om te weten of die 'range' goed was, had je enige ervaring nodig met afdrukken.

Er waren mensen die in plaats van rustig te tellen - ik telde altijd van éénentwintig, tweeëntwintig, drieëntwintig, zodat alle tellen even lang duurden - een luid tikkende klok gebruikten, stel ik me zo voor, maar ik vond het leuk om het met mijn eigen stem en ritmegevoel te doen.

Soms duikt een proefstrookje (proef om de juiste belichting vast te stellen) op in een bak of lade met foto's, en dit is er een van.