De handen van mijn moeder

Mijn moeder met haar kleindochter Belle.

Op mijn blog "Tutto è possibile" schreef ik in de eerste helft van 2005 een reeks stukjes in het Nederlands die ik later verwijderde, op een definitieve manier, zodat ze nooit meer publiek gemaakt konden worden. Althans, dat dacht ik. Maar gisteren liet mijn zoon mij zien dat hij ze nog kan vinden op internet, met een in mijn ogen bijzondere zoekfunctie, die voor hem normaal is. 'Denk nooit dat je iets definitief verwijderd hebt,' waarschuwde hij, 'veel ervan blijft gewoon op internet staan en kan worden teruggevonden.' Als voorbeeld liet hij mij oude websites zien van FONDAD, de organisatie waarvan ik de baas ben. Ik was helemaal vergeten dat er oudere versies van de website van FONDAD waren!

Maar hij liet mij ook een stukje zien waarvan ik dacht dat ik het definitief van "Tutto è possibile" had verwijderd... Ergens in mijn computer moet ik nog een van die stukjes hebben, dat over de handen van mijn moeder gaat, opgeslagen als word-bestand. Als ik het kan vinden, kopieer ik het hieronder...

Haar handen

Zekerheid zocht hij, en z'n vader waarschijnlijk ook. Zeven was hij toen de derde vrouw van zijn opa hem vertelde dat z'n vader was overleden. In een eikenbos liep hij toen hij de onheilstijding hoorde. De slaapkamer, 'zijn' slaapkamer, zocht hij, de kamer die hij zich nog maar een paar dagen tevoren eigen had gemaakt toen hij bij zijn opa ging logeren. Huilen moest hij, en niemand kon hem troosten.
Terug in het 'ouderlijk' huis duurde het niet lang voordat hij de pijltjes zag liggen, in een lade van het bureau van zijn vader.
'Waarom zitten deze pijltjes in een étuitje?' vroeg hij.
'Dat zijn wedstrijdpijltjes,' zei zijn moeder.
'Waarom zit er karton in en zijn de punten zo zwaar?' vroeg hij.
'Dan kun je er beter mee mikken,' antwoordde zij.
'Maar waarom zijn de vleugeltjes van karton,' vroeg hij.
Zijn moeder keek peinzend. 'Ik weet het niet,' zei ze. 'Ik heb het me nooit afgevraagd.'
'Zou opa het weten?' vroeg hij.
'Dat denk ik niet,' antwoordde ze lachend. 'Hij heeft nog nooit met pijltjes gegooid.'
'Waarom niet,' vroeg hij. 'Vindt hij dat niet leuk?'
'Misschien zou hij het wel leuk vinden als hij het deed, maar het is nooit in zijn hoofd opgekomen om het te doen, met pijltjes gooien.'
'Hmm,' zei hij, in gedachten verzinkend, en z'n moeder liep al weer weg, om de was te doen.
Hij kwam bij haar in de keuken staan. De wasmachine was klaar met draaien, zijn moeder was bezig een laken tussen de twee witte rollen van de wringer door te draaien. Een grappig gezicht, dat natte ongevormde laken dat er zo strak en bijna droog uitkwam.
'Mag ik helpen met wringen?' vroeg hij.
'Natuurlijk, jongen. Maar wees voorzichtig met je vingers.'
Even later stonden ze samen buiten, moeder en zoon. Hij keek hoe zij de wasknijpers in haar mond stak en het wasgoed aan de lijn hing. De zon scheen, het waaide een beetje, binnen een paar uur zou de was droog zijn. Dan zou zijn moeder hem vragen om het laken aan een kant vast te houden, 'Goed vasthouden hoor!', en dan gingen ze elk aan een kant trekken, en het laken dubbel vouwen, en nog een keer dubbel, en dan zou hij zijn uiteinde aan haar geven, en nog een keer, en dan vouwde ze het laken op het juiste formaat en streek er met haar handen over, met haar zachte handen die hem soms 's avonds in slaap streelden als hij de slaap niet kon vatten.
Nooit vroeg ze waar hij aan dacht.
Nu dacht hij aan haar handen... en opeens vroeg ze waar hij aan dacht.
Hij kreeg tranen in zijn ogen.

posted by giovanni at 5:56 AM 0 comments